De hoofdpersoon in De waarschijnlijkheid van alles staat oog in oog met de dood. Ze gaat daar op een eigenzinnige manier mee om.

Op een dag in april stort het leven van de 11-jarige Kemi Carter in. Een immense asteroïde zal zich over vier dagen met een waarschijnlijkheid van 84,7% in de aarde boren. En Kemi, dol op alles wat met kansrekening en wetenschap te maken heeft, weet dat het einde van de wereld vrijwel onafwendbaar is. Ze klampt zich vast aan de wetenschap dat materie niet vernietigd kan worden, maar alleen van vorm verandert. Dus wie weet komt zij terug als vis, bloem of sterrenstof.

Het klinkt als een wat al te onderkoelde reactie, maar geleidelijk wordt duidelijk dat Kemi een onbetrouwbare verteller is. Na een bijzondere en overrompelende plotwending op driekwart van het verhaal vallen alle ongerijmdheden van daarvoor op zijn plaats. Bijvoorbeeld dat veel kinderen nog gewoon naar school gaan of dat er mensen in Kemi’s straat staan te demonstreren.
Ook de wel erg breed uitgesponnen zoektocht van Kemi naar spullen voor haar tijdcapsule – ze wil een aandenken aan haar familie achterlaten op aarde – komt in een ander licht te staan. Het is haar bezwering van een niet te vatten verdriet. Verdriet om verlies van haar toekomstplannen en om wie ze was. ‘Misschien raakten we ook wel kwijt waar we van hielden. En dan raakten we dus kwijt wie we waren.’

Naast gedachtes over het einde van de wereld en over wie en wat je tot mens maakt, schuilt nog een tweede verhaallijn, over hoe het is om als zwart gezin in een witte elitewijk te wonen. Beide verhaallijnen komen in het laatste kwart van het boek op indringende wijze samen. Het maakt De waarschijnlijkheid van alles tot een boek dat je bijblijft.

(Deze recensie verscheen eerder in onderwijsvakblad Didactief)