Groep 7 heeft genoeg van de saaie rekenlessen en ze weten toevallig dat juf Tine en meester Tuur de rekenmethode met al die rijtjes sommen ook maar een ‘ouderwetse toestand’ vinden. Ho, denk je dan even, gaan we de rekenoorlog in een kinderboek uitvechten?

Dat valt gelukkig mee. Want groep 7 pakt de vernieuwing op geheel eigen manier aan. Naast het rekenboek gaan ze voortaan de helft van de rekenlessen besteden aan vragen van leerlingen zelf. Iedere week is een andere leerling aan de beurt met een hoogstpersoonlijke rekenvraag. Zo wil Chiara weten hoe ze korting op diverse elektrische wimperkrullers kan berekenen, vraagt Mano hoe hij altijd kan winnen en wil Pijke weten wat het laatste getal is. Edward van de Vendel beschrijft hoe elk kind tot een vraag komt, daarna volgt de rekenles van wiskundige Ionica Smeets, door Floor de Goede smakelijk opgediend in stripvorm.
Dat is een gouden formule. Van de Vendel beschrijft levensechte kinderen, met een mooie diversiteit aan karakters en Smeets weet haar fascinatie voor getallen aanstekelijk over te brengen. Haar lessen zijn zo te gebruiken in de klas.

Is het experiment geslaagd? Volgens de regels van ondwerwijsonderzoek wel: iedereen is vooruitgegaan op de rekentoets. Maar de echte winst is natuurlijk dat groep 7 rekenen leuk en belangrijk is gaan vinden. En dat komt meer door pedagogiek dan rekendidactiek. Zoals Pijke namens de klas zegt:, draait die erom dat  ‘jullie naar ons geluisterd hebben. Echt geluisterd.’ En daarmee komen we bij de kern van dit boek: niet de methode, maar de saamhorigheid in de klas maakt het onderwijs. Het boek sluit niet voor niets af met het beroemde citaat van Theo Thijssen: ‘Wij behoren enkel een gelukkige klas te zijn.’ 

(Deze recensie verscheen in verkorte vorm eerder in Didactief, september, 2021).