Met Neem een kip ronden Erna Sassen en Martijn van der Linden een bijzonder drieluik af over Joshua en zijn vrienden. Een comingof-age-roman met een authentieke stem in woord én beeld.

In de eerste twee delen leerden we Joshua al kennen als een jongen die met zijn ziel onder de arm loopt. Hij worstelt om zijn eigen plek in het leven te vinden. In Zonder titel moest hij zijn draai zien te vinden op het vmbo, in Neem nooit een beste vriend ging het om zoeken naar een goede verhouding tot zijn vrienden en vooral Lindsey, en in dit derde deel moet hij zichzelf zien te vinden. Niet voor niets loopt het maken van een zelfportret (een opdracht voor tekenen) als een rode draad door het boek. Een motief dat we herkennen uit Oever van Ludwig Volbeda.  

Joshua mag dan verkering hebben met Lindsey, maar hij is voortdurend onzeker en jaloers. Want waarom vindt hij seks met haar fijn en hoeft dat voor haar niet zo? En terwijl al zijn vrienden wat ze willen in hun leven, doolt hij maar wat daas rond. Hij is het hele boek door op zoek naar houvast.   
Net als in de vorige twee delen is Sassen in Neem een kip stilistisch weer ijzersterk. Met humor en vaart, spitse dialogen en rake typeringen schrijft ze de personages tot leven. Ook de beeldtaal van Martijn van der Linden is weer indrukwekkend. Hij tekent net zo makkelijk een klassieke beeldengroep als de broertjes Jussen. Of vele versies van een zelfportret voor Josuha. 
De stem van ik-verteller Joshua met al zijn onzekerheden – ‘want wie ben ik nou helemaal, slome snorfiets, lelijke klaphark’ - en verontwaardigde overdrijvingen is authentiek. Soms mag Sassens eigen verontwaardiging over de zaken in deze wereld – van de jachtlust van koning Willem-Alexander tot en met ‘eikels’ als Wilders, Baudet en de Pandjesprins – erdoorheen piepen, maar ze blijft desondanks dicht bij Joshua’s stem. Zo zullen wellicht weinig 17-jarigen de zeven vinkjes van Joris Luyendijk kennen, maar de manier waarop Joshua en zijn vrienden zich die vinkjes toe-eigenen en vooral becommentariëren, overtuigt helemaal. Sassen laat zien dat al deze personages, hoe weinig vinkjes ze misschien ook van huis uit mee kregen, het samen prima redden in het leven – en dat samen vormt het achtste vinkje van Joshua.

Voordeel van een trilogie, mits goed geschreven en dat is deze, is dat je de personages steeds beter leert kennen. Sergio, Dylan, Lindsey en natuurlijk hoofdpersoon Joshua krijgen steeds meer reliëf. Het minst uit de verf komt Zivan, Joshua’s hartsvriendin die in deel 1 uitgehuwelijkt werd aan een neef in Iran en uit beeld verdween. In dit derde deel duikt ze weer op, met kind, maar (voorlopig) zonder man. Haar functie lijkt vooral om Joshua te laten ontdekken waar het om draait in zijn leven. Wat bijvoorbeeld het verschil is tussen vriendschap met Zivan en liefde voor Lindsey. En waarom het waardevol kan zijn om een kip te nemen. Neem een kip is een indrukwekkend besluit van Joshua’s zoektocht naar zichzelf en de anderen.