Gran Balconia, het nieuwe boek van Derk Visser, is wederom een overtuigend portret van jongeren ‘die de wind niet mee hebben in het leven’.

‘Het voordeel van zwanger zijn, is dat je niet ongesteld wordt.’
‘Het is juist andersom, mama. Het voordeel van ongesteld zijn, is dat je niet zwanger bent geworden.’
In deze dialoog tussen hoofdpersoon Michelle (Shell) en haar moeder is zo’n beetje alles samengebald. Je ziet ze zitten daar, op het bloedhete balkon van hun galerijflat. Moeder in een te krappe bikini en opgezette voeten, want hoogzwanger van een vierde dochter van weer een andere (anonieme) man. En Shell, die geen geld voor maandverband heeft en daarom van pure ellende maar een kraamverband (‘XXL’) draagt. Shell, de oudste, die zich verantwoordelijk voelt voor het gezin en die zich zorgen maakt of alles wel goed zal gaan met haar moeder (‘heeft jouw gynaecoloog eigenlijk wel een diploma?’).

Net als in zijn vorige jeugdboeken situeert Derk Visser zijn verhaal in een mistroostige achterstandswijk. Met hoofdpersonen die door omstandigheden te vroeg volwassen zijn. Gran Balconia overtuigt en ontroert nog meer dan de voorgangers, omdat Visser een duidelijke focus houdt. Waar de plot van Drama queen bijvoorbeeld meer uitwaaierde, is het nu alsof we in een toneelstuk kijken, met een strakke eenheid van tijd, plaats en handeling. Alles speelt zich op en rondom dat balkon af. We gaan weleens met Shell mee, naar de winkel, de wasserij of de kermis, maar telkens weer keren we op dat balkon terug. Het fungeert als brandpunt van alles. Vanaf dat balkon beziet Shell de wereld - letterlijk en figuurlijk (door de gesprekken met haar moeder en haar zussen).

Shell mag vroegwijs zijn en een grote mond hebben. Maar ze is vooral ook een onzekere tiener, met tal van twijfels in haar hoofd. Ze piekert bijvoorbeeld over wat haar doel in het leven is. ‘Wanneer merkte jij dat je leven een soort van betekenis kreeg?’, vraagt ze haar zusje op het balkon. En de liefde brengt haar helemaal in de war. Ze is verliefd op Lenny Montana van de wasserij en hij op haar. Maar Shell is bang om in dezelfde valkuil te trappen als haar moeder. Ze weet zich geen raad met haar gevoelens. Ze duwt Lenny van zich af en krijgt daar dan weer spijt van.
Visser schildert een authentiek en overtuigend portret van zijn hoofdpersoon. Dat doet hij zonder (voor)oordelen en zonder medelijden te vragen. Dit boek gaat nadrukkelijk niet over een ‘probleemjongere’, maar over een hoofdpersoon die toevallig in minder luxe omstandigheden opgroeit die dan de meeste hoofdpersonen in de jeugdliteratuur. Maar die uiteindelijk dezelfde hoofdbrekens heeft als menig ander opgroeiende jongere.