De Franse illustrator en schrijver Marie Dorléans maakte een komisch prentenboek over hoe een kanowedstrijd geheel en al ontspoort. Met fijn veel peddels.

Zo fraai klinkend als de oorspronkelijke titel, Pagaille en Pagaies, is het in het Nederlands niet, maar met Peddelpaniek vond vertaalster Marion Everink toch een mooie oplossing. De knipoog in de titel kenmerkt ook het hele verhaal. Natuurlijk draait een kanowedstrijd om de spanning wie er gaat winnen, maar Marie Dorléans geeft er haar eigen vrolijke draai aan.

Dat begint al met Sophie. Van alle mensen die zich langs het kanaal hebben verzameld, is zij de enige die geen belangstelling heeft voor de spannende wedstrijd die bijna van start gaat. Veel liever probeert ze haar duikbril uit die ze zojuist voor haar verjaardag cadeau heeft gekregen.
En zo ziet zij wat de toeschouwers niet zien, namelijk dat alle peddelaars vals spelen. Sommige dragen zwemvliezen, anderen hebben een motortje onder hun kano en er is zelfs eentje die zich laat voorttrekken door een stel aangelijnde vissen. Sophie voorziet ook als enige - en met haar de lezer/kijker - dat dit helemaal mis zal gaan: de vissen maken een snoekduik naar het aas van een visser langs de kant en er ontstaat een kettingbotsing van kano’s. ‘Tja, dat krijg je dan’, luidt het laconieke commentaar van Dorléans.

Haar illustraties zijn, net als het verhaal, humoristisch. Op de eerste beeldspread is heel wat te bekijken, met de toeschouwers in alle soorten en maten. Daarna leeft ze zich vooral uit op de kano’s en de peddels. Door het oblongformaat van het boek zijn de kano’s fijn langgerekt en krijgen ze vaart. Eén pagina lijkt uit de toon te vallen: het verhaal van de race wordt onderbroken met een plaat met drie kano’s die al aan de start gestokt zijn door onder meer een lekke kano en peddels in de knoop. ‘Jammer dan, ze zijn gediskwalificeerd!’ meldt de tekst wederom laconiek. Alsof Dorléans wil zeggen: we moeten dit allemaal niet zo serieus nemen. En dat past dus weer helemaal in het plaatje.

Ik kende haar werk nog niet, maar Dorléans heeft al de nodige prentenboeken en prijzen op naam staan. Peddelpaniek lijkt een variatie op haar in 2016 verschenen Course Epique, (wederom een titel met knipoog) over een paardenrace. Wat ik over haar andere boeken lees, is dat ze behalve humoristisch soms ook iets dromerigs hebben, zoals het meermalen bekroonde Nous avons rendez-vous (2018). Hopelijk gaat uitgeverij Parade meer werk van haar uitbrengen.