Vasthouden en loslaten, dat is ouderschap in een notendop. Gideon Samson en Milja Praagman verbeelden dat mooi in Lamelos.

Elke ouder weet hoe woede door een peuter kan razen. Wat doe je dan? Je pakt de peuter vast en omarmt je kind. Dat doet ook de vader in Lamelos. Eerst stribbelt het jongetje tegen:  ‘Lamelos’. Maar zijn vader blijft hem vasthouden en heel langzaam ebt de woede weg.

Over en klaar? Niet bij Gideon Samson. Net als hij al deed in zijn verhalenbundel Zeb. geeft hij een absurdistische draai aan alledaagse herkenbare situaties. Waar dat in Zeb. zorgde voor iets onheilspellends – is de wereld wel zo logisch als we allemaal denken? – verhevigt het in Lamelos de bijzondere band tussen ouder en kind.
Deze vader namelijk meent wat hij zegt als hij tegen zijn zoon zegt ‘Ik laat je nooit meer los’. Hij blijft letterlijk om zijn zoon heen gevleid, ook tijdens het lopen, fietsen, slapen of het trampoline springen. Milja Praagman verbeeldt dat vol humor in haar illustraties.

Natuurlijk kan dat vasthouden niet echt voor eeuwig doorgaan. Bij een nieuwe woedeaanval komt er een kantelpunt. Dat is in de vormgeving fraai verbeeld: als lezer moet je het boek een kwartslag kantelen om te zien hoe de vader zijn zoon heel voorzichtig en liefdevol weer loslaat. De zoon kan via de benen van zijn vader naar beneden lopen en op eigen benen gaan staan. Hoe het voelt, vraagt de vader. ‘Wel goed, geloof ik.’

Samson weet heel mooi één kleine gebeurtenis in een kinderleven uit te vergroten en tot symbool te maken van dat heel ingewikkelde proces dat opgroeien en opvoeden is. De illustraties van Praagman passen daar helemaal bij. Lamelos is een juweel van een boek dat kinderen en ouders zal doen glimlachen.