Als de hoop sterft, is alles verloren. Edward van de Vendel en Martijn van der Linden met De prins die licht gaf vertellen het aloude verhaal van hoe er ook in donkere tijden ergens licht te vinden is.

‘Ach! Dit verhaal loopt goed af, maar het begint niet al te best.’
Het is een mooie start van dit sprookjesachtige verhaal over het donker en het licht. De prins die licht gaf past in een oude traditie van verhalen over het goede dat het kwade overwint en over mensen die vanuit de diepste duisternis (‘de profundis’) reiken naar het licht. Verhalen als bezwering en strohalm, omdat mensen dat in alle tijden nodig hebben.
En natuurlijk vertelt Van de Vendel ook een verhaal over onze tijd, waarin oorlogen en onrecht  mensen wanhopig maken. Het is niet moeilijk om in zijn koning ‘die al jaren met drie buurlanden tegelijk aan het vechten was’ hedendaagse wereldleiders te herkennen.   

Deze koning verwekt bij een jonge dienstmeid een kind en kijkt er verder niet meer naar op. Deze Luciano blijkt over een bijzondere gave te beschikken. Als hij zingt (om zijn angst voor het donker te bezweren), gloeit zijn lichaam van licht, ‘een lamp in prinsjesvorm.’ Van dit wonder wil de koning al helemaal niets weten. Voortaan moet Luciano uit het zicht en in het donker opgroeien. Maar natuurlijk laat de hoop zich niet doven. En dus eindigt het verhaal inderdaad goed, met zoveel gezang en licht, doorgegeven van Luciano via de dieren en de kinderen en uiteindelijk ook naar de grote mensen, dat uiteindelijk het hart van de koning smelt.

In een sprookjesachtig verhaal als dit stoort zo’n wel erg happy end niet. Het gaat hier immers niet om of het verhaal wel of niet realistisch is, maar om een boodschap van hoop. En een boodschap dat schoonheid en kunst geen overbodige luxe zijn, maar ‘dingen waar mensen troost uit putten’. Van de Vendel mag in die boodschap hier en daar wat al te nadrukkelijk zijn, bovenal vertelt hij een levendig en mooi geschreven verhaal. De illustraties van Martijn van der Linden versterken de tijdloosheid daarvan. Met een afwisseling tussen kleine, soms middeleeuws aandoende tableaus en prachtige kleurenillustraties waar in het donker een stralend prinsje en katten met gloeiende staarten als lichtsabels oplichten. De prins die licht gaf is een hoopvol boek dat nu en nooit een overbodige luxe is.